υπεραναβεβηκότως

Μ

επίρρ. με ανώτατη, ύψιστη έννοια («ὑπεραναβεβηκότως εἰπεῑν», Προκ. Γαζ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < ὑπεραναβεβηκώς, -ότος, μτχ. παρακμ. τού ρ. ὑπεραναβαίνω + επιρρμ. κατάλ. -ως].